bir ben bir de kuş
portakal sanıyoruz
yazın adını
evler bizimle aynı anda uyur uyanır. bu sabah bizim ev birkaç saniye gecikti. uyandığımda havada adlandıramadığım bir tuhaflık vardı. daha ben ne olduğunu anlayamadan ev uyandı. her şey tastamam olunca varlığı yokluğuyla yan yana gördüm. anladım ki evi bir anlığına uyurken yakalamıştım. bunu sana niye anlatıyorsam… belki sadece uyurken evin seni izlediğinden korkmana gerek yok demek için. seni seyreden sadece benim ve kayıt almıyorum. gözlerinin göz kapaklarının arkasındaki hareketinden gördüğün rüyayı anlamaya çalışıyorum. burnun kapandığında aralanan dudaklarına, bükülen ayak parmaklarına, karnının aklığına bakıyorum. sayıklarken onun adını söylemenden ölesiye korkuyorum ama kaçmıyorum. saçlarını okşuyorum. kulağını usulca öpüyorum. çünkü kulak kapıdır sevgilinin kalbine. uyurken göz kapısı kilitlenir. sadece ten kapısından ve kulak kapısından girilir kalbe. ne diyordum, ev uyurken, tanıdığım eve benzemiyordu. bütün o kitapları bir de uyurlarken okumak isterdim.
kapalıydı açtım camı
ben ey! yazdım şimdiburda olmuşu
yaşadım hep geçmişi hep hamı
kon ey! yazdan yaza uçmaklar kuşu
eski mektupları okumak, yastığını koklamak, taraktan saçlarını toplamak, gece uzun yürüyüşlere çıkmak ve kumlara uzanıp yıldızlara bakmak. seni hatırlamak için yapacak ne çok şey unutmak için yapacak hiçbir şey yok elimde.
Gökçenur Ç.