İhtiyar ıhlamur ağacının yol yol olmuş kabuğunda ben okurken bir ağabey trende küçük kız kardeşine ona kadar sayıyor kız yerinde duramıyordu koltuktan inip sonra koltuğa geri çıkıyor koridorda düşüyor ağabeyine sataşıyor sonra dirsekleriyle yolculara çarpıyordu kimi ona gülümsüyor kimi irkilip yüzünü buruşturuyor ya da eleştiren bakışlarla bakıyordu belki başa bela olduğunu düşünüp kendi çocuklukları ağaçlara tırmandıkları zamanlar akıllarına gelip gözlerini kapatıyor uykularına geri dönmeye çalışıyorlardı ye deyince soğumuş patates kızartmalarını kâğıda sarılı hamburgerlerini yediler kız bağırıyor mızmızlanıyordu koyu kahverengi gazozlarını yerlere döktüler ağabeyin tek istediği kendi koltuğunda oturmaktı onu aşağıya doğru ittirip başından attı kız da çocuğun kendi yerindeki yaprakları kaptı ve yolcular her durakta biraz daha azaldı banliyö treni demiryolunda doğuya doğru kaydıkça nihayet küçük çocuk yalnız başına oturma fırsatını yakaladı kaykılıp uyuyakaldı mezarlıktaki çimenliğin oradaki yaşlı ıhlamur ağacını geçerken yol iyice sessizliğe bürünmüştü ben ikindi penceresinden yansıyan metalik gün ışığında okuyordum.
Gabriel OrGrease – Çeviren: Güneş Soybilgen