SAÇLAR SAÇLAR SAÇLAR
Kapı kilidinin dili yerine oturdu, çelik yığın homurtuyla kapandı, evde ses bitti, terlikler söndü, buzdolabı durdu, dudak izi olan bardaklar bana bakıyordu, evdeki iki canlıdan biri uçan sinek diğeri de kaktüsümdü, kaktüs zaten lanetlenmişti biliyordum bunu, ama sinek bile sustu, oysa evde ses olmazsa yaşayamam ben, kendimle ne yapabilirim ki, zavallı bir et yığını, gittikçe kocayan bir beden; ayakta durdum, odaya baktım, hiçbir şey istemiyordu canım, dışarda yorgun bir yüzle seğirten eskici, camın ardında donan bir kedi, küçük bahçemde sürekli yaprak döken yenidünya, neden bilmem öylece kalmıştım sen gittiğinde, bir kusma isteği geldi, ya da ağlamam gerekliydi, evet tuz işe yarayabilirdi, ama ben ne yaptım, dünya sen pembe spor ayakkabılarını giyip evden çıktığında durmuştu zaten, eh, dedim, fişi prize takıp elektrik süpürgesini açmaktansa ellerimle tek tek topladım yere düşen saçlarını; saçlar çoktu, her yer saçtı, kızıl uzantılar, onlar sendin, gitmemiştin ki, benimleydin işte, beyaz bir kâğıt aldım lazer yazıcının önünden, masanın üzerinde biriktirdim topladıklarımı; onlarca saç, toplarken şaşırdım da doğrusu, yatak odası-çarşaf-yer-yastık-hol-mutfak-tuvalet derken neredeyse her yerde seni topladım, bunca saç yan yana gelince zayıf bir ışıltı saçıyordu, gidersen git, dedim sessizliğimi bozup, bir daha özlemem seni, hem neden özleyecekmişim ki? Ben konuşunca hayat normale döndü; kedi yere atladı, sineğin belirsiz vızıltısı havada dağıldı, ağaç rüzgâra tutundu, yapraklar döne döne düştü, eşya gergindi, bardakları çalkalayıp makineye koydum, saçları öpüp çöpe attım. Senin saçların bana iyi geliyordu. Yaşadığımı anlıyordum topladıkça. Çöpü dökmeye çıkmadım, üzerime bir yorgunluk çöktü birden. Morrissey’den bir şarkı açtım. Uyuyup kalmışım uzandığım yerde. Sonraki günlerde de evden ayrılmadım, çöp kovası dolana dek bekledim. Yeni anılara yer açtım. – Kadir Aydemir