“Kapıya vuruluyor duymuyor musunuz? Verin feneri verin, bu saatte pek hayırlı değil.” Fener bir iki göz kırptıktan sonra yandı. “Bok yiyenin pili gene bitiyor.”
Kemerli ocağın içindeki sobadan sızan ışık maviye çalıyor. Duvarlar is. Kesme taşlara çakılmış mıhlarda kulplu kazanlar asılı. Karşılıklı iki tahta sedirde döşekler serili. Birinde Mıstık’ın kardeşi uyumakta.
Nene kapıyı zorlanarak açtı. “Oy gözüne… Bu da şişti.” Eşiğe yığılmış kar içeriye döküldü.
Burnu mor. Kirpikleri buz tutmuş. Beyaz şal kafasına birkaç kez sarılmış. Omuzlarına dolaşık ipleri tutan parmakları siyah. Şişik. Dizlerine uzanan hırkasının önü yanlarından daha yukarıda. Feneri bir orasına bir burasına tutuyor. “Vah vah! İndir yükünü kızım, indir. Yalnız mısın?” İndirmeye yeltenmedi. İplere yapışmış parmakları kendiliğinden kurtuldu. Kolları fırlatılmış gibi bacaklarına çarptı. Sırtındaki odunlar döküldü. Vücudu geriye devrildi sonra iki büklüm öne eğildi. “Ih!” Ellerini kasıklarına götürdü. Hemen çekti. Ayalarıyla üst baldırlarını eziyor. Gerilmiş yanakları patlayacak gibi. “Ih!” “Ha kızım? Söyle. Eyleme onu. Gel kızım. Ey gidi dondun. Çıkar üstünü. Uy nenem. Oldun sucuk su. İki canlı mısın?”
Yorum Bırak